Pamiętacie szachownicę, którą zrobiłam dla Maciusia?
Funkcjonuje nadal, ale w zmienionej nieco formie. A właściwie zmieniającej się nieustannie.
Z kolorowego kartonu wycięłam różne kształty.
Na początek przykleiłam dwa. Codziennie zmieniałam ich miejsce, trzymając się zasady kontrastowości (aby kształt dobrze odróżniał się od tła).
Raz na tydzień dodaję nowy kształt, nie zapominając o zmianie miejsca tych już wiszących.
A zmianą miejsca położenia zajmuje się wiadomo kto :-)
Czasami nawet - wbrew regułom - kilka razy dziennie.
Maciuś bardzo "się ciekawi" (neologizm starszej siostry) swoją szachownicą. Codziennie czeka go moment zaskoczenia w postaci zmiany rozmieszczenia kształtów, a raz w tygodniu nowego kształtu. Za jakiś czas szachownica zostanie wymieniona na coś innego, ale na razie spełnia swoją rolę znakomicie.
Jeśli wpadnie Wam w oko mydelniczka z przyssawkami, o taka:
To koniecznie kupcie :-)
Okazało się bowiem, że bardzo dobrze nadaje się do ćwiczenia paluszków.
Wystarczy mieć małe koraliki i nakładać je na przyssawki. Bez żadnej koncepcji albo tworząc wzory.
A jak ma się zakraplacz to może być jeszcze fajniej. Zakraplaczem umieszcza się kropelki na przyssawkach. Dobrze użyć do tego kolorowej wody, wtedy wygląda to fajniej. U nas sprawdził się sok jabłkowy (żeby nikogo kolor nie zmylił...)
Tak to się właśnie Emilka ostatnio bawiła :-)
Dom z ogrodem - największe marzenie Mili.
Niestety - na tę chwilę nieziszczalne.
Pewnego dnia przeglądałam sobie znajome blogi i trafiłam na To!
Zelektryzowało mnie po prostu! To jest coś dla nas!
Nie dość, że ogród, a więc miniaturka jej marzenia (a to już coś), to jeszcze przeznaczony dla wróżek (na punkcie których Mila ma ostatnio gigantycznego fioła).
Trochę czasu zabrała mi realizacja, bo przyplątywały się do nas jakieś katarki, ale w końcu dotarłam do sklepu ogrodniczego i poczyniłam tam stosowne zakupy.
Gdy Mila usłyszała, że będziemy robić ogród dla wróżek, dosłownie podskoczyła z radości. Raz, drugi, trzeci.... dziesięciotysięczny :-)
Na balkon postawiłam wielką donicę, co to ją dzielnie ze sklepu na wózku przywiozłam. Na dno wsypałyśmy cały nasz zapas kulek hydrożelowych i dopełniłyśmy ziemią. Posadziłyśmy dwie kępki roślin, przeznaczonych do skalników. Specjalnie kupiłam kwitnące, bo inne rośliny w naszym ogrodzie byłyby zupełnie nie na miejscu.
Pamiętacie te domki?
Właśnie jeden z nich stanął w naszym ogrodzie, jako lokum dla wróżki. Mila otoczyła go płotkiem z patyczków.
Z mojego magicznego pudła spod łóżka wydobyłam duży kamień w kształcie serca, przywieziony jako trofeum znad jeziora kilka już lat temu. Umieściłyśmy go w ogrodzie, jak również kilka szyszek, żeby wróżki miały trochę drzew.
Żeby wróżkom nie było za ciemno, z metalowej listewki i koralika zmontowałam latarnię.
Umieściłyśmy ją przed domkiem. Żeby miały jasno i nie musiały bać się wilków.
Ogród ma służyć wróżkom w celach relaksacyjnych, dlatego umieściłyśmy w nim huśtawkę...
i hamaczek.
Nasz ogród w całości prezentuje się tak:
Stoi sobie w kącie na balkonie, który to kąt stał się teraz ulubionym miejscem zabaw Emilki. Codziennie rano (albo po powrocie z przedszkola) zagląda do niego i przez lupę szuka śladów wróżek, co byłoby dowodem na to, że przychodzą w nocy. A codziennie wieczorem podlewa ogród i sama o tym pamięta!
A ja na to wszystko patrzę i śmieję się z radości :-)
Tylko domek musimy wymienić, bo ten z masy papierowej nie zdaje egzaminu - w nocy nasiąka wilgocią, w dzień wysycha i tak w kółko, co nie robi mu dobrze na prezencję. Ale jakoś nie mam na razie koncepcji. Może sama przyjdzie.
Mówię Wam - zróbcie sobie ogród, choćby na balkonie. Przefajna rzecz :-)
Nasza tablica kredowa zrobiła się passe - wisi na ścianie i straszy swoją czarnością.
Nie mogę się zdecydować, czy mnie to cieszy czy nie. Z jednej strony rysunki na niej były fajne, z drugiej - ten wszechobecny kredowy pył mnie po prostu wnerwiał...
Kredę nosimy oczywiście na spacery, bo fajnie porysować po chodnikach, ale to wie każdy.
Ale wczoraj zostaliśmy w domu. Maciuś sobie zasnął, a ja z Milą postanowiłyśmy zrobić coś razem.
Wyciągnęłyśmy ciemnoniebieską kartkę i kredę.
Rysowanie kredą po kartce tak po prostu nie jest najlepszym pomysłem - pyli się, osypuje i rozmazuje. I rysunek wcale nie jest fajny. Poszukałam sposobu.
Do filiżanki wsypałam łyżeczkę cukru pudru.
Mila maczała kredę w słodkiej wodzie i rysowała nią po kartce.
Mokrą kredą rysowało się bardzo przyjemnie - miękko i delikatnie.
Wysychając nabierała ładnych kolorów.
Narysowała swoje największe marzenie - dom z ogrodem :-)
Rysunek wisi przyklejony do tablicy. Póki co, chyba do tego będzie nam służyć :-)
Gdy Maciuś skończył 2 miesiące postanowiłam zaprezentować mu pierwszy mobil montessoriański - Munari.
Bowiem moje biedne dziecko nie może wpatrywać się w kolorowe karuzelki, na których wirują kolorowe pluszaki. Nie - moje biedne dziecko będzie oglądało mobile własnoręcznie zrobione przez mamusię.
Mobil Munari wymaga trochę pracy - dlatego przygotowałam go sobie już wcześniej.
W internecie pełno jest instrukcji wykonania. Ja korzystałam z tego Linka.
Są tu dokładne wymiary każdego elementu.
Mobil wygląda na dość skomplikowany, ale gdy ma się dokładną instrukcję, nie jest tak źle :-)
Zacząć trzeba od zakupu szklanej bombki. Ja kupiłam plastikową - uznałam, że też się nada. Jej średnica jest punktem wyjścia do wyliczenia wymiarów pozostałych elementów. Białe wycięłam z kartki z bloku technicznego, a czarne z samoprzylepnego papieru.
Patyczki pomalowałam farbami, a ten w paski powstał z okręcenia białego czarną taśmą izolacyjną.
Po sklejeniu wszystkiego powstały trzy elementy:
Które następnie zalaminowałam.
Rewers każdego z elementów jest negatywem awersu.
Po wycięciu pozostało już tylko zmontowanie całości. To było najbardziej pracochłonne. Trzeba dokładnie wyważyć, znaleźć punkt ciężkości, żeby mobil utrzymywał równowagę. A w grę wchodzą nawet nie milimetry, ale jego ułamki. I jeszcze ta plącząca się żyłka (wymyśliłam bowiem, że mobil będzie optycznie delikatniejszy, jeśli nie będzie widać sznurków). Na szczęście dostępna jest instrukcja, w jaki sposób łączyć poszczególne elementy. Jeśli miałam problem z dokładnym wyważeniem, radziłam sobie przyklejając na końcach patyczków kawałeczki plasteliny. Sposób sprawdził się bardzo dobrze.
Mobil umieściłam nad łóżeczkiem. Zamocowałam go na wysięgniku starej karuzelki Emilkowej (ciekawe, co by powiedział Bruno Munari na żyrafkę, która teraz trzyma w pysku jego mobil...).
Maciuś za dnia często w łóżeczku nie przebywa. Częściej na przewijaku i stamtąd ogląda sobie swoją nową zabaweczkę. Trzeba przyznać, że z zainteresowaniem :-)
I ja sama lubię sobie popatrzeć. Wystarczy delikatnie dmuchnąć i wszystko zaczyna się poruszać, jakby niezależnie od siebie. A na ogół porusza się i bez dmuchania, wystarczą lekkie ruchy powietrza.
A po co mobile w ogóle, można przeczytać na przykład Tutaj.
Pogoda piękna. Codzienne spacery weszły nam już w nawyk. Maciuś śpi, a Mila szaleje.
Na szczęście od kiedy mamy hulajnogę, spacer nie kończy się 20 metrów od klatki (na naszym placu). Mila swój jednoślad pokochała miłością żarliwą i trwałą. Chodzimy/jeździmy na długie spacery po okolicznych skwerkach, z przystankami na place zabaw, których sporo tutaj. Mila musi zaliczyć wszystkie mijane. A ja wtedy grzecznie czekam, kołysząc Maciusia w wózeczku.
A propos, czy zdarzyło Wam się "lulać" hipermarketowy wózek na zakupy? Mi już tak.... Schorzenie matczyne....
Czekam grzecznie, bo wiem, że te wszystkie placowe gadżety świetnie sprzyjają jej rozwojowi.
Bujając się na chybotce rozwija swój zmysł równowagi i układ nerwowy.
Grzebiąc się w piaskownicy doskonali motorykę małą i stymuluje zmysł dotyku. Do tego dodajemy dodatkowe punkty za możliwość nawiązywania znajomości, a nawet przyjaźni.
A czasami służy do ćwiczenia równowagi :-)
Zjeżdżalnia rozwija równowagę i koordynację ruchu, uczy odpowiedniego balansowania ciałem i bezpiecznego upadania :-)
Zjazd na rurze wymaga oceny ryzyka i planowania ruchu - trzeba na nią wskoczyć
Chodzenie po drabinkach wszelakich również. Tutaj dochodzi również współpraca różnych części ciała i rozwój mięśni.
Balansowanie ciałem, ćwiczenie równowagi i koordynacji to również ruchome mostki.
A karuzela powoduje tworzenie się nowych połączeń między neuronami.
Tego wszystkiego oczywiście sama nie wymyśliłam, tylko wiem Stąd ;-)
