Bajka terapeutyczna

Od pewnego czasu Mila zaczęła bardzo źle znosić rozstania z nami. Objawiało się to długotrwałym płaczem, podczas którego nie można było nawiązać z nią kontaktu. Ponieważ nie wystąpiły żadne nowe okoliczności, które mogłyby spowodować takie reakcje, przyczyny upatrywaliśmy w lękach rozłąkowych.
Zaczęłam się zastanawiać, jak tu Emilce pomóc.
Rozstawać się musiałyśmy i tego zmienić nie mogłam.

Postanowiłam (jak w każdej prawie sytuacji problemowej) poszukać rozwiązania w literaturze.

Podpytałam, porozglądałam się w sieci i .... nie znalazłam nic odpowiedniego.
Emilka ma dopiero trzy lata (a opisywany problem zaczął się już jakiś czas temu) i obawiałam się, że trudno będzie jej się utożsamić z bohaterką, która jest - na przykład - zwierzątkiem. A takie rozwiązanie stosowane jest w większości bajek terapeutycznych.

Pomyślałam, że nie ma rady - trzeba stworzyć coś samemu.

Za wzór obrałam sobie bajeczkę Marii Molickiej "Zuzi-Buzi".

Najpierw przeczytałam ją Emilce w oryginale, ale to nie był dobry pomysł. Bajka jest skierowana do starszych dzieci, język momentami jest dość trudny a opisana w bajce sytuacja nie do końca adekwatna do naszej.

Napisałam więc swoją bajkę.

Nie zmieniłam imienia głównej bohaterki, bo Emilka je zapamiętała i co jakiś czas domagała się książeczki o Zuzi-Buzi.

Panią Molicką więc przepraszam za to zapożyczenie. Zrobiłam to na użytek własny, więc mam nadzieję, że zbytniego naruszenia praw autorskich nie dokonałam :-)

Książeczka wyszła mi tak:

Tekst opatrzyłam ilustracjami znalezionymi w internecie.

Bajeczka rozpoczyna się tak:
"W pewnym małym mieście mieszkała sobie rodzina: mama, tata i ich córeczka, nazywana przez rodziców Zuzi-Buzi, ponieważ mama i tata bardzo lubili dawać jej buziaki. Zuzi-Buzi bardzo lubiła się przytulać do swoich rodziców. A oni bardzo lubili przytulać Zuzi- Buzi." 

Niemal żywcem przepisana z oryginału. Ale potem idę już inną drogą. 
Najpierw mama budzi Zuzi-Buzi rano, razem się szykują, wychodzą i jadą do babci. Tam mama zostawia córeczkę i idzie do pracy, a Zuzi-Buzi zaczyna płakać. I tak dalej.

Stwierdziłam, że dla Mili opowiadanie musi dokładnie opisywać taką sytuację, w jakiej ona faktycznie się znajduje. Jest jeszcze zbyt mała, żeby stwierdzić, że to właśnie o niej, a na tyle duża, żeby dostrzec podobieństwa i utożsamić się z bohaterką.

Przedsięwzięcie chyba się udało - płacze ustały.
Chociaż trudno z całą pewnością stwierdzić, że akurat książeczka była tego przyczyną, ponieważ równocześnie dużo z Milą rozmawialiśmy na ten temat. Prawdopodobnie zadziałało wszystko razem.
Najważniejsze, że Mila zaczęła lepiej znosić rozstania z rodzicami.