sobota, 26 września 2015

Gra matematyczna

Mila lubi sobie pododawać. Zasypuje nas pytania ile jest coś dodać coś. Wykorzystując jej zainteresowanie znalazłam w sieci grę z dodawaniem.
Trzeba tylko wydrukować planszę z cyframi, przygotować trzy kostki i dwa flamastry o różnych kolorach.



Zasady: rzuca się trzema kostkami naraz i dodaje oczka. Następnie szuka na planszy liczby, która jest wynikiem tego dodawania i zakreśla ją w kółko swoim kolorem. Najlepiej zakreślić tę liczbę, obok której są takie, które zakreśliła już inna osoba - wtedy ma się więcej punktów.


Tak naprawdę ta gra ma inne zasady, ja nagięłam je do naszych potrzeb.
Mila bardzo dobrze radzi sobie z dodawaniem oczek na kostkach. Już od dawna nie liczy ich palcem, tylko widzi od razu ile wypadło i teraz też dodawała liczby, a nie oczka.

W trakcie przydały się też nasze listeweczki do dopełniania do 10.


W trakcie okazało się, że plansza trochę nie odpowiada naszym zasadom. Niektóre cyfry są zbędne, ponieważ stosujemy tylko dodawania, więc 0, 1 i 2 zupełnie nam się nie przydają. 


Dlatego na następny raz przygotowałam nam planszę nieco zmodyfikowaną i grało się dużo fajniej. 
Emilce się podobało, szczególnie, że udało jej się wygrać :-)
Mi też się podobało, bo spędzałyśmy razem miły czas w trakcie drzemek Maciusia.




niedziela, 20 września 2015

Gryzak na szybko

Trochę się nudzą Maciusiowi jego zabawki. Najchętniej przez cały dzień przemieszczałby się na wysokości metr pięćdziesiąt. A tu trzeba ogarniać nie tylko jego, ale też starszą i dom cały (chociaż do perfekcyjnej pani domu mi daleko, oj daleko...). Co jakiś więc czas podrzucam mu coś nowego. Tym razem za bazę posłużyło drewniane kółeczko do karniszy. Kupiłam kiedyś cały komplet do Tego.

Do tego kilka kolorowych tasiemek....


I nowa zabaweczka gotowa :-)


Maciusiowi się podoba - stała się jedną z jego ulubionych.


Oczywiście musi się podzielić - jak każdą nowością - ze starszą siostrą. No nie da rady inaczej...



Ale starsza siostra dość szybko straciła zainteresowanie i Maciuś może sobie obśląbżać swoje kółeczko, ile chcieć. 
Że co? Że niby nie ma takiego słowa "obśląbżać"??? U nas jest :-)


poniedziałek, 14 września 2015

Temperujemy

Już nie temperaturujemy. Czy też raczej - nie gorączkujemy.
A działo się, oj działo. Zaczęło się pięciodniowym pobytem w szpitalu, a po wypisaniu przez jakiś czas nie było wiadomo, czy tam nie wrócimy. Na szczęście obyło się, gorączki ustały, teraz Mila nabiera sił przed powrotem do przedszkola. Z pogodą bywa różnie, więc zabawy odchodzą w domu. 

Mila właściwie swój czas aranżuje sobie sama. Swobodna zabawa to coś, co najbardziej jej odpowiada. Nie ukrywam, że mi również. Czasami jednak prosi mnie, żebym się z nią pobawiła. No to czasami się bawię :-)




Jednakże po dniach kilku wymiękłam. Ostatecznie jakiś już czas temu wyrosłam z zabaw lalkami. Dla zachowania równowagi psychicznej musiałam coś wymyślić.

Temperując kredki natchnęło mnie -  gdzieś kiedyś widziałam fajne wykorzystanie takich obierzyn...


No to już - kartka papieru i klej.
Mila smarowała i naklejała drewniane kółeczka.


Potem jeszcze łodyżki, płatki i środki.


I mamy łączkę :-)
Drobinki sztyftów również się nie zmarnowały - posypałyśmy nimi dół kartki (uprzednio posmarowanej klejem).


A ponieważ wróżki cały czas są u nas na topie, nie mogło się bez nich obejść.


I tak po raz kolejny recykling okazał się zbawienny :-)

Mogę znowu gotować lalkom potrawy z koralików....



wtorek, 1 września 2015

Drewniane zabawki


Francuski filozof Roland Barthes napisał:
Współczesne zabawki produkowane są zwykle nie przez naturę, ale przez technologię. Stworzone są przez skomplikowane mieszanki plastiku, który jest ... brzydki. Odbierają przyjemność i słodycz dotykania. Jest rzeczą bardzo niebezpieczną, że drewno znika z naszego życia. Drewno jest materiałem, który jest znajomy i charakteryzujący się czymś poetyckim. Wytwarza ono w dziecku ciągłość kontaktu z rosnącym drzewem, stołem, podłogą. Drewno nie łamie się, nie psuje się, nie rozbija się łatwo. Może służyć przez długi czas i żyć razem z dzieckiem. Może przemieniać stopniowo relację pomiędzy tymi przedmiotami, które są wieczne. Dzisiaj zabawki są chemiczne i nie dają przyjemności. Takie zabawki psują się bardzo szybko i dziecko nie widzi dla nich przyszłości.
 

Idąc tym tropem zrobiłam dla Maciusia kilka drewnianych zabawek. Oczywiście wszystkie z nich są wymyślone lub polecane przez Marię Montessori.

Pierwsza była grzechotka. Maciuś opanowywał właśnie trudną sztukę chwytania, szukałam więc grzechotki, która miałaby prosty kształt. I mimo, że po Emilce zostało całe pudło grzechotek i gryzaczków różnej maści, uwierzcie - nie znalazłam nic, co nadawałoby się dla maluszka o małych rączkach, które jeszcze niezdarnie próbują coś ująć.

Drewniany pręt (ze sklepu budowlanego) nabyłam przy okazji majstrowania pomocy do dopełniana do 10 (Tutaj). Odpiłowałam tyle, ile było mi trzeba, tata Mili nawiercił otworki na dwóch końcach, do których przymocowałam dzwoneczki.


Grzechotka okazała się strzałem w dziesiątkę. Leciutka, łatwa do chwycenia, bo pręt nie za cienki i nie za gruby (fi 1 cm), dwa kolorowe, ruchome dzwoneczki na końcach. Maciuś bardzo ją polubił i szybko nauczył się chwytania.


Niestety - niedługo po tym przestało mu wystarczać badanie przedmiotów rączkami. Wszystko zaczęło wędrować do buzi i grzechotka została mu zarekwirowana, ponieważ patrzenie jak metalowy dzwoneczek ginie w jego buzi razem z pokaźną częścią pręta.... to było ponad moje siły :-(

Wyszłam więc naprzeciw potrzebom i zmajstrowałam gryzaczek. Pięć drewnianych korali, kawałek sznurka.

 
I powstał gryzak.
Nie spotkał się jednak z większym zainteresowaniem adresata. 



Nie to nie. 
Działamy dalej. Tym razem zabawka manipulacyjna.
W internecie zamówiłam dwa kółeczka ze sklejki. Jedno z kółeczek nacięłam prawie do połowy.


I wcisnęłam jedno w drugie.


Maciuś zainteresowany, chociaż szału nie ma :-)


Kółeczka wybrałam za duże (fi 7,5 cm) - zbyt łatwo można chwycić jedno obiema rączkami, co nie zachęca do przekładania rączek, a celem tej zabawki jest manipulacja. Już zamówiłam mniejsze, więc znowu czeka mnie piłowanie :-(

Ale za to świetnie sprawdza się jako gryzak. Drewno jest fajne do gryzienia, dużo przyjemniejsze niż twardy plastik, z którego zazwyczaj zrobione są grzechotki. Dobrze, że istnieją chociaż gryzaki gumowe.



Ta zabawka ma jeszcze jeden cel - zachętę do pełzania/raczkowania, ponieważ zabawnie się turla. A u nas akurat próby pełzania.

Po co to wszystko? To już napisał Roland Barthes :-)

A ja dodam od siebie tyle:
Wczoraj była u Emilki starsza koleżanka (9 lat). Po jakimś czasie wspólnej zabawy w weterynarza, Mila poprosiła o świecące pudło (co to takiego - można zobaczyć Tutaj).
Zasłoniłam okna, podłączyłam lampki, dziewczyny zaczęły się bawić. Za chwilę słyszę, jak koleżanka pyta: "A to pudło jeszcze coś robi, czy tylko świeci?". Po odpowiedzi, że tylko świeci, straciła zainteresowanie dalszą zabawą. A Emilka ułożyła na pudle taki obrazek: 


Dodam tylko, że koleżanka ma w domu zabawkową kuchenkę, która sama smaży, gotuje i piecze. Pralkę, która sama pierze. A także kilka innych sprzętów, wydających różne odgłosy i migających światełkami. My takich zabawek nigdy Emilce nie kupowaliśmy. Czy słusznie? Tego nie mogę wiedzieć na pewno. Ale wczorajsza sytuacja jakoś mnie pokrzepiła :-)
Może nadinterpretuję, może jedno z drugim nie ma związku, może...