U dziadka

Pojechałyśmy sobie na weekend do dziadka Emilki.
Pogoda miała być ładna, kiszenie się w blokowym mieszkaniu nie było zachęcające.

Mila dzień wcześniej samodzielnie się spakowała - wzięła same niezbędne rzeczy.

A u dziadka - jak to u dziadka - główną rolę odgrywa piaskownica. Własna, najwłaśniejsza piaskownica Emilki, w której nikt nie wyciąga łap po nie swoje łopatki :-)

Postanowiłam urozmaicić zwykłe babki (chyba dla własnej zabawy, bo Mila nie wyglądała na kogoś, kto potrzebuje urozmaicenia...).

Przygotowałam wulkan.
Kiedyś już takowe robiliśmy, ale w warunkach mieszkaniowych - do zobaczenia Tutaj.

Tym razem wulkan miał być bardziej realistyczny.
Co prawda znowu nie utrafiłam z kolorem lawy, bo u dziadka żadna czerwona farbka się nie znalazła. Ani nawet żółta.

By the way - właśnie zamówiłam na allegro barwniki spożywcze, już nie mogę się ich doczekać. Wszyscy piszą o tych barwnikach, że dodali do tego i tamtego, że zapragnęłam i ja mieć,  bo farbki temperowe niekoniecznie dobrze rozprowadzają się w wodzie.

Do rzeczy.
Do butelki wsypałam torebkę sody i tyleż samo mąki. Do kubeczka wlałam ocet.

 

I poszłam z tym do piaskownicy.

Tam razem z Milą usypałyśmy wielką górę, w którą wkopałyśmy butelkę.

Potem przez lejek wlałyśmy kubek octu.

I było tak:

 

 

Efekt całkiem zadowalający :-)

Potem Mila bawiła się wulkanem przez pół godziny, wsypując do niego piasku i grzebiąc w nim patykiem.

Jakby ktoś miałby obawy - bardzo łatwo zebrać "lawę", żeby nie zmieszała się z piaskiem. Tworzy się coś w rodzaju powłoki, którą wystarczy zgarnąć czymkolwiek.

Oczywiście Mila nie byłaby sobą, gdyby nie zażyczyła sobie wody. A ja nie byłabym sobą, gdybym jej nie dała :-)

Najpierw błotko było babrane łopatką.

Potem błotko było babrane nóżkami.

 Potem z błotka były tworzone ciekawe formy, rzekłabym:  stalaktytowo-stalagmitowe.

A ponieważ nóżki już i tak brudne, można było zbadać jeszcze inne błotka.

Późniejsze mycie nóżek też było frajdą - samą w sobie.

Po każdym pobycie u dziadka nie mogę odżałować, że mieszkamy w bloku, a Emilka ma na codzień do dyspozycji plac zabaw, na który trzeba z nią pójść i przez dwie godziny siedzieć na ławce  wśród innych rodziców, skazanych na taki sam los.... U dziadka muszę reagować jedynie w przypadku zagrożenia w postaci owada, których Mila (miastowe dziecko) raczej nie toleruje.


Mieć własny ogród - ach!